Στην ελληνική μυθολογία ο όρος «τέρας» είναι τόσο συνηθισμένος, όσο και ο όρος «ήρωας».
Το κακό τέρας απειλεί και σκοτώνει ανθρώπους και ο ρωμαλέος ήρωας με κίνδυνο της ζωής του σώζει τις ζωές των δύσμοιρων χωρικών που δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν το μοχθηρό πλάσμα με τις δικές τους δυνάμεις, διότι είναι ευάλωτοι. Φτωχοί, αδύναμοι κι ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τέτοιες υπερφυσικές απειλές με… πολλά κεφάλια και χέρια.
Πολλά χρόνια έχουν περάσει από την εποχή που η μυθολογία και ο θρύλος του ήρωα που προστατεύει τους αθώους καθησύχαζαν τον κόσμο. Οι σύγχρονοι «ήρωες» είναι πολύ διαφορετικοί, όπως και τέρατα, που, μπορεί να μην έχουν πλέον τρία κεφάλια, αλλά παραμένουν το ίδιο μοχθηρά και φονικά.
«Μα, ποιος πιστεύει πλέον σε τέρατα;» θα αναρωτηθεί, εύλογα, κάποιος.
Δεν… το λέμε εμείς. Η ίδια η Περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου το είπε. Το «τρικέφαλο τέρας», λέει, ευθύνεται για τους 20 νεκρούς της Μάνδρας. Το τέρας της «ευθυνοφοβίας, της γραφειοκρατίας και της αδράνειας», το οποίο θα πούμε εμείς, τρέφεται από την αναλγησία, την μετακύλιση ευθυνών και την ανικανότητα των… ηρώων.
Μα… παλιά οι ήρωες σκότωναν τα τέρατα, είπαμε πριν. Τώρα πια όχι; Τι συμβαίνει; Μήπως δεν υπάρχουν πια ήρωες; Ή μήπως… τα «τέρατα» είναι ανύπαρκτα και τα επικαλούνται για να μας τρομάζουν;
Πολλές απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε σε αυτά τα… φιλοσοφικά ερωτήματα.
Αυτό που μπορούμε ωστόσο να διακρίνουμε, είναι η ηρωική διάθεση που είχαν οι κυβερνώντες όταν αναλάμβαναν τα ηνία της χώρας πριν από δύο χρόνια. Πρόκειται για την ίδια -ειλικρινή θα τολμήσουμε να πούμε- διάθεση που είχε και η νυν διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, η οποία τον Αύγουστο του 2014 από τα Άνω Λιόσια εξήγγειλε αλλαγές «σωτηρίας».
«Δημοκρατικά και συλλογικά ξεκινάμε για να γράψουμε, όχι απλά ένα νέο κεφάλαιο. Αλλά ένα νέο βιβλίο στην Περιφέρεια. Ένα βιβλίο με επίκεντρο τον πολίτη και το περιβάλλον» είχε πει κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στην τελετή ορκωμοσίας η νέα, τότε, Περιφερειάρχης Αττικής.
Και… ξαφνικά ο κόσμος πίστεψε (για λίγο) ότι οι ήρωες επέστρεψαν! Αυτοί οι ανιδιοτελείς, ρωμαλέοι τύποι που δεν λογαριάζουν τίποτα, είναι εδώ για να διώξουν μακριά τα φαντάσματα του παρελθόντος! Θα δείξουν πυγμή, πάθος, αποφασιστικότητα, θα βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, δεν θα λογαριάσουν το πολιτικό κόστος, δεν θα είναι σαν τους άλλους, θα τα αλλάξουν όλα!
Έτσι πίστευε τότε ο κόσμος. Όχι γιατί είναι χαζός, αλλά διότι έψαχνε μια σανίδα σωτηρίας. Έναν ήρωα για να πολεμήσει το τέρας που οι προηγούμενοι είχαν αφήσει ανεξέλεγκτο να μεγαλώνει αχόρταγα.
Τι συνέβη στην πορεία;
Απλή η εξήγηση θα πει κάποιος. Δεν μπόρεσε ο ήρωας, δεν άντεξε! Άνθρωπος είναι κι αυτός ρε παιδιά. Τι να κάνει; Έπαιξε κι έχασε. Έβγαλε το σπαθί του να κόψει το κεφάλι του τέρατος, αλλά το πονηρό αυτό πλάσμα είχε κι άλλα βέλη. Κι άλλα κεφάλια. Πολλά. Έκοβες το ένα… τσουπ, εμφανιζόταν το άλλο.
Ε, τι να σου κάνει κι ο ήρωας; Ξεφορτώθηκε το σπαθί του, πέταξε την ασπίδα του και παραδόθηκε, αφήνοντας το τέρας να τρώει ανθρώπους.
Προχθές στην Μάνδρα με μια εφόρμηση, το τέρας, έφαγε 20 ανθρώπους (μέχρι τώρα). 20 ψυχές. Τέτοια μανία είχε. Κι ο ήρωας; Έδινε συνεντεύξεις που πολύ παραξένεψαν τους ανθρώπους που κάποτε πίστεψαν σε αυτόν.
«Δεν φταίω εγώ που δεν σκότωσα το τέρας…» είπε ο ήρωας. «Φταίνε οι άλλοι ήρωες, πριν από εμένα, που το άφησαν να τρώει ανθρώπους, τόσα χρόνια. Και το τέρας έγινε τόοοοσο μεγάλο, που δεν γινόταν να το σκοτώσω. Είμαι πολύ μικρός για αυτό το τέρας. Μπορεί όμως να το σκοτώσω στο μέλλον…» είπε αφήνοντας εκ νέου υποσχέσεις, χωρίς ωστόσο να σκεφτεί –εφόσον δεν κατάφερε να επιτελέσει το έργο του- να παραιτηθεί από την θέση του ήρωα.
Κι ο λαός βέβαια γνωρίζει, πως, όταν το τέρας καταβροχθήσει, έστω κι έναν άνθρωπο, το παιχνίδι χάθηκε. Δεν υπάρχουν περιθώρια για happy end.
Ρε παιδιά, μήπως ο ήρωάς μας… δεν είναι ήρωας;