Η ώρα είναι 2:20 π.μ.. Η μουσική των γειτόνων μου είναι στο τέρμα… Ο πατέρας μου αδυνατεί να κοιμηθεί και αύριο, δηλαδή σήμερα, εργάζεται νωρίς το πρωί…
Η αστυνομία άφαντη, ακόμα και μετά από πολλές εκκλήσεις. Τι καταφέραμε από αυτό; Οι αθίγγανοι που μένουν απέναντι μας να έρθουν κάτω από το σπίτι και να μας χλευάζουν λέγοντας αισχρά πράγματα… Ο λόγος; Φυσικά είχε πέσει τηλέφωνο μέσα από το αστυνομικό τμήμα του Ζεφυρίου και τους είχαν ειδοποίηση για την κατα τ’άλλα “ανώνυμη καταγγελία”. Άρχισαν να φωνάζουν λοιπόν «Τι έγινε; Σας έγραψε η αστυνομία; Χαχαχα…».
Έχοντας μεγαλώσει σε μια τέτοια γειτονιά, σε μια τέτοια περιοχή, με τέτοιες καταστάσεις έμαθα να σωπαίνω γιατί πολύ απλά, κανένας δεν θα μπορούσε να προστατεύσει ούτε εμένα ούτε την οικογένεια μου…
Έχουμε βρεθεί πολλές φορές εκτεθειμένοι σε κίνδυνο και το μόνο που εισπράξαμε όλες αυτές τις φορές, ήταν μια αδιαφορία! Ούσα φοιτήτρια και μικρή στην ηλικία η φωνή μου θα φαντάζει “αδιάφορη” στα αυτιά των μεγάλων…
Πραγματικά λυπάμαι για αυτήν την κατάσταση και θλίβομαι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν την υποχρέωση να μας βοηθήσουν να μένουν άπραγοι και σιωπηλοί – βολεμένοι παρατηρητές.
Καλό μας βράδυ και καλό ξενύχτι, για ακόμα μια μέρα. Κρίμα στους ανθρώπους που δουλεύουν το πρωί…