Ξεπερνώντας – προς ώρας μόνο- την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, με τεχνοκρατικό και από άλλη οπτική γωνία βλέμμα, καταθέτω μια άλλη όψη του θέματος του Προαστιακού.
Η κατάργηση των δρομολογίων του Προαστιακού -προσωρινή ή μόνιμη- δεν είναι τίποτα άλλο από την εκπνοή στο παρόν ενός «βρώμικου» παρελθόντος. Τότε που 1 στους 10 πλήρωνε εισιτήριο σε τρένα και λεωφορεία.
Τότε που αντί για κέρματα στο δοχείο του οδηγού εισπράκτορα έπεφταν πέτρες, κουμπιά, τσίγκινα κέρματα και οτιδήποτε άλλο που να έκανε θόρυβο, εκτός από την αξία του εισιτηρίου -οι παλιότεροι αναγνώστες θα το θυμηθούν-.
Τότε που γίνονταν πληθώρα προσλήψεων, ατόμων αμειβόμενων με -δυσανάλογο της προσφοράς τους- υψηλό μισθό.
Τότε που το κράτος επιδοτούσε τους οργανισμούς αυτούς για να διατηρεί τα εισιτήρια σε χαμηλά επίπεδα, κάνοντας τα χατίρια των εργατοπατέρων συνδικαλιστών -εκείνων που αργότερα γίνονταν βουλευτές και Υπουργοί-. Τότε που τα εκατομμύρια των κουτόφραγκων σπαταλούνταν δεξιά κι αριστερά χωρίς ίχνους ηθικής αφού το «εδώ και τώρα να περνάμε καλά», υπερίσχυε.
Μοιραία οι οργανισμοί αυτοί χρεοκόπησαν, στο παρόν πωλήθηκαν σε ιταλικό κολοσσό ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει επιτέλους έναν κερδοφόρο οργανισμό (εμείς άραγε δεν μπορούσαμε;), αποτελεσματικό και σύγχρονο. Φαντάζομαι λοιπόν πως, οι τεχνικοοικονομικές μελέτες των Ιταλών απαιτούν αναδιάρθρωση και περικοπές δρομολογίων, έργα υποδομής -χιλιόμετρα καλωδίων χαλκού κλάπηκαν από “ευαίσθητες” ομάδες πληθυσμού- με απώτερο σκοπό βέβαια την μεγιστοποίηση του κέρδους των ιταλικών κεφαλαίων και… παρεμπιπτόντως την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού.
Οι διαμαρτυρίες μας λοιπόν αλλού θα πρέπει να στοχεύουν, ώστε να έχουν πραγματικό αποτέλεσμα -αν γίνονται πραγματικά και όχι ικανοποιώντας το άλλοθι του άλλου μας εγώ- και τουλάχιστον το αποτέλεσμα να μην οδηγεί στο προηγούμενο άκρο μιας αυτοκαταστροφικής ταλάντωσης.
Έλαχε λοιπόν στην δικιά μας γενιά, να υποστεί όλες αυτές τις αλλαγές ώστε να παραδώσει στις επόμενες καθαρότερη αναπνοή, θέμα εξόχως και πρωτίστως, ηθικό. Άλλωστε η έξοδος από αυτή τη κρίση δεν μπορεί να είναι ένας ειδυλλιακός περίπατος στην εξοχή, αλλά αγώνας σε ένα δρόμο στενό, κακοτράχαλο κι ανηφορικό -κι όπως έλεγε ο Καζαντζάκης- ο ανηφορικός δρόμος, είναι σίγουρα ο σωστός.
Χρήστος Μουζακίτης
Μηχανολόγος Μηχανικός Ε.Μ.Π.