Βρίσκονται χρόνια στο τιμόνι. Μέρα-νύχτα έχουν δει πολλά και έχουν αντιμετωπίσει πολλά: επιθέσεις λεκτικές, επιθέσεις με πέτρες, καβγάδες μεταξύ χρηστών που καταλήγουν σε μαχαιρώματα, ληστείες με την απειλή όπλου, αγοραπωλησίες ναρκωτικών ουσιών.
Με τη γλώσσα των αριθμών, μόνο την τελευταία πενταετία τα περιστατικά ξεπερνούν τα 300.
Ολα αυτά, όπως λένε οι οδηγοί των λεωφορείων, συμβαίνουν όχι «τόσο στο κέντρο της Αθήνας όσο στο Μενίδι, στο Ζεφύρι και τα Λιόσια». Από τα πιο «δύσκολα» δρομολόγια θεωρούνται από τους οδηγούς, τα: 878, 879, 735, 728. Καθώς και τα Α10, B12, Β10, Σταθμός Λαρίσης-Αχαρναί.
Διαδρομές που οδηγούν στις υποβαθμισμένες περιοχές της Δυτικής Αττικής, οι οποίες ήρθαν (για πολλοστή φορά) στην επικαιρότητα όταν ο 11χρονος Μάριος έπεσε νεκρός στο προαύλιο του σχολείου του, στο Μενίδι, από αδέσποτη σφαίρα.
Το Μενίδι (με τους περίπου 100.000 κατοίκους) χρόνια τώρα «ζει» με την ταμπέλα του «γκέτου». Παρά τις εκκλήσεις των δημοτών να «καθαρίσει» η περιοχή από τα εγκληματικά στοιχεία και από το λευκό θάνατο που εμπορεύονται κάποιοι και προμηθεύονται πολλοί, η κατάσταση παραμένει η ίδια, ωστόσο, τα θύματα αυξάνονται ανησυχητικά.
Οι επαγγελματίες οδηγοί που εκτελούν δρομολόγια από και προς Μενίδι διηγούνται ιστορίες για αγρίους σαν να είναι βγαλμένες από ταινίες στην… Αγρια Δύση. Οπως λένε στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, «προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε το επιβατικό κοινό με κίνδυνο της ζωής μας». Και όπως σημειώνει ο Χάρης Σοφιαννίδης, που βρίσκεται στο τιμόνι 25 ολόκληρα χρόνια, «αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Η κατάσταση χειροτέρεψε από το 2005 και μετά. Είναι τραγωδία! Σχεδόν καθημερινά, πετάνε πέτρες εναντίον των οχημάτων. Μάλιστα, πριν από περίπου δύο εβδομάδες έσπασαν το παρμπρίζ του λεωφορείου, την ώρα που ήταν γεμάτο από κόσμο. Εάν ανοίξεις το στόμα σου και κάνεις παρατήρηση, τότε πραγματικά κινδυνεύεις. Δυστυχώς, η Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα».
Το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, στο δρομολόγιο 728 με προορισμό τον Πλάτωνα, ήταν «κατά περίεργη σύμπτωση» όλα ήρεμα. Αλλωστε, σε κάθε γωνιά, σε κάθε στενό υπήρχαν διασκορπισμένες δυνάμεις της Αστυνομίας, άνδρες της ΟΠΚΕ και των ΜΑΤ. «Σε λίγο, θα ξεκινήσει στην πλατεία Καράβου η συγκέντρωση διαμαρτυρίας των κατοίκων για το θάνατο του παιδιού και την εγκληματικότητα», λέει ο Χάρης Ποιμενίδης. Ανεβαίνει στο λεωφορείο και ξεκινά τη διαδρομή. «Μια φορά, θυμάμαι, την ώρα που εκτελούσα δρομολόγιο, κάποιος έβγαλε όπλο. Ο κόσμος πανικοβλήθηκε. Τι να έκανα; Προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, κάλεσα την Αστυνομία».
Δίπλα του ο ταμίας του συνδικάτου εργαζομένων ΟΑΣΑ, Μιχάλης Χριστοφορίδης, μας δείχνει τις γκρίζες ζώνες, όπως το στρατόπεδο Καποτά, όπου, σύμφωνα με καταγγελίες, ανθεί η εγκληματικότητα.
«Μετά τις έξι το απόγευμα αρχίζουν οι πυροβολισμοί σαν να έχουμε πόλεμο. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό. Ομάδες Αθιγγάνων δρουν ανεξέλεγκτα. Είναι κράτος εν κράτει. Εχουν επιβάλει το δικό τους νόμο», σχολιάζει.
Και δεν είναι μονάχα οι ομάδες των Αθιγγάνων. Είναι και οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών που βγαίνουν σαν ζόμπι από παράγκες και σπίτια και περιμένουν στη στάση ένα από τα λεωφορεία για να επιστρέψουν στη βάση τους. Σε πολλές περιπτώσεις, παίρνουν τη δόση τους μέσα στα λεωφορεία μπροστά στους επιβάτες, ανάμεσά τους και μαθητές που επιστρέφουν στο σπίτι τους από το φροντιστήριο. Αφήνουν, όπως λένε οι οδηγοί, τις χρησιμοποιημένες σύριγγες μέσα. Στο θέαμα αυτό, πολλοί επιβάτες -κυρίως γυναίκες- αναγκάζονται να στριμώχνονται στο μπροστινό τμήμα του οχήματος, προκειμένου να αισθανθούν περισσότερο ασφαλείς.
«Οι οδηγοί κινδυνεύουν να μην επιστρέψουν στα σπίτια τους. Η Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ως συνδικάτο, είχαμε και έχουμε επαφές με τους αρμόδιους, έχουμε προχωρήσει κατά καιρούς σε έγγραφες διαμαρτυρίες. Πριν από ένα χρόνο, δήμος, Αστυνομία και υπουργείο δήλωσαν γνώστες του προβλήματος, παρ’ όλα αυτά ακόμη και σήμερα παραμένει άλυτο», λέει ο κ. Χριστοφορίδης.
Και συμπληρώνει: «Πολλές φορές έχουμε αναγκαστεί να διακόψουμε ή να τροποποιήσουμε δρομολόγια. Ομως, σεβόμενοι το επιβατικό κοινό επανερχόμαστε έπειτα από λίγο».
Ο ίδιος εξιστορεί τη δική του κακή εμπειρία, κατά το παρελθόν εν ώρα εργασίας. «Ενας χρήστης δεν πάτησε νωρίτερα το κουμπί για να κατέβει από το λεωφορείο. Με πλησίασε και με απείλησε να ανοίξω την πόρτα. Μαζί του ήταν μια γυναίκα, η οποία έβγαλε μαχαίρι και πήγε να με μαχαιρώσει. Ανοιξα τις πόρτες για να κατέβει ο κόσμος, ο οποίος παρακολουθούσε έντρομος, και έπειτα προσπάθησα να αμυνθώ. Υπήρξε συμπλοκή. Οι δράστες κατέβηκαν και αμέσως ειδοποίησα την Αστυνομία».
Βάλια Νικολάου – Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου