ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – Ο πρώην δήμος Φυλής, ήδη από το 2006, εφάρμοζε πρόγραμμα βιολογικής καταπολέμησης του δάκου στις ελιές, με την ανάρτηση παγίδων μαζικής θανάτωσης του εντόμου τόσο στην ευρύτερη αγροτική περιοχή της Φυλής, όσο και σε ελαιώνες μέσα στον οικιστικό ιστό.
Με τον τρόπο αυτό συντελούσε στην προστασία του περιβάλλοντος και κυρίως της οικογενειακής ελαιοπαραγωγής, ποσοτικά και ποιοτικά, και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα.
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε και στον Καλλικρατικό δήμο Φυλής στα όρια της δημοτικής ενότητας Φυλής ενώ σχεδιαζόταν η επέκτασή του και στις άλλες δημοτικές ενότητες (Άνω Λιόσια, Ζεφύρι) σε συνεννόηση με τους δημότες-παραγωγούς, προκειμένου να εφαρμοστεί μέσα στην οικιστική ζώνη και σε σημεία όπου υπάρχουν ενιαίοι, παραγωγικοί ελαιώνες. Οι απαραίτητες μελέτες για την προμήθεια των δακοπαγίδων εκτελέστηκαν από την Τεχνική υπηρεσία και κατατέθηκαν στο τμήμα Προμηθειών του δήμου. Το ποσό που απαιτούνταν για την εφαρμογή του προγράμματος άγγιζε, μετά βίας, τα 4.000 ευρώ το χρόνο.
Ωστόσο, τα δυο τελευταία χρόνια, το πρόγραμμα σταμάτησε να εφαρμόζεται. Αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη προσβολή του καρπού της ελιάς από το δάκο. Μια ολόκληρη ελαιοπαραγωγή καταστράφηκε αδικαιολόγητα. Οικογένειες στερήθηκαν από το σπίτι τους το λάδι της χρονιάς γιατί η διοίκηση Παππού «λυπήθηκε» να δώσει 4.000 ευρώ.
Πρώτη ευθύνη για ένα δήμαρχο είναι η τοπική ευθύνη, η οποία μάλιστα σε περίοδο κρίσης, πολλαπλασιάζεται. Η δημοτική αρχή όφειλε να γνωρίζει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης είναι η διατήρηση των τριών τομέων της παραγωγικής – οικονομικής δραστηριότητας της περιοχής και ιδιαιτέρως του πρωτογενή τομέα.
Αν ο Χρήστος Παππούς και η διοίκηση του δήμου περιόριζαν τα ταξίδια ανά την Ευρώπη και την Ελλάδα και έβαζαν την τοπική ευθύνη τους πάνω από την «πανευρωπαϊκή» και την «πανελλαδική», τότε ίσως να τους περίσσευε το ποσό των 4000 ευρώ για να μην καταστραφούν δεκάδες οικογένειες του δήμου.
