Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν ορίσει μια λέξη για να περιγράψουν τον πολίτη που ήταν αδιάφορος για τα κοινά.
Τον έλεγαν υποτιμητικά ιδιώτη και αυτή η λέξη γέννησε τον όρο idiot δηλαδή χαζός στα αγγλικά.
Η έννοια αυτή αφορούσε την συμμετοχή στα κοινά, όμως εκφράζει μια γενικότερη αξία για την ανάγκη να υπερβούμε την ιδιοτέλεια και να δούμε την ζωή μας από ένα άλλο πρίσμα ,αυτό της ευαισθησίας για τον συνάνθρωπο και το κοινό καλό.
Είναι μια σκέψη που έρχεται πάντα στο νου μου τις ημέρες των Χριστουγέννων, την γιορτή που ταυτίζεται περισσότερο από κάθε άλλη με την αγάπη και την αλληλεγγύη.
Τα τελευταία χρόνια, ίσως, η πιο κοινή λέξη που ακούγεται και γράφεται είναι η λέξη κρίση.
Και ακολούθως οι λέξεις κοινωνία και αλληλεγγύη.
Νομίζω, όμως, πως δεν θα έπρεπε να φτάσουμε στο βάθος της κρίσης για να ανακαλύψουμε συλλογικά την αξία της αλληλεγγύης στην κοινωνία μας.
Πάντα πίστευα και πιστεύω πως η ανθρωπιά και το να νοιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας αλλά και για τα υπόλοιπα έμβια όντα και την φύση είναι μια αξία υψηλή, αυθύπαρκτη που δίνει νόημα στις ζωές όλων μας.
Δεν πιστεύω πως ο καταναλωτισμός και η ένδεια στις ανθρώπινες αξίες είναι το μέλλον του ανθρώπου.
Για αυτό και αμέσως θέλω να ξεχωρίσω την λέξη κρίση από την κοινωνική αλληλεγγύη και την ευαισθησία.
Είμαστε αλληλέγγυοι με και χωρίς κρίση.
Γιατί είμαστε άνθρωποι και μόνο έτσι δικαιώνουμε την παρουσία μας στην ζωή.
Και γιατί βοηθώντας τους άλλους, βοηθάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, δίνοντας ένα πραγματικό νόημα στην ζωή μας.
Δεν είμαστε « ιδιώτες» γιατί δεν είναι στην φύση μας να είμαστε «ιδιώτες».
Και δεν έχουμε ανάγκη την κρίση για να μας το θυμίζει…
Ούτε ακόμη από τα Χριστούγεννα ..
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους!
