Η ιστορία του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ξεκινά από τη δεκαετία του 1960. Μάλιστα, εκείνη την εποχή, η περιοχή που βρίσκεται κοντά στην εκκλησία ήταν ακόμα λίμνη όπως μαρτυρά και η ονομασία της ομώνυμης συνοικίας που είναι δίπλα από τη Δροσούπολη.
Το πρώτο εκκλησάκι που δημιουργήθηκε εκεί, χτίστηκε σε δύο μέρη και αρχικά δεν αποτελούσε ενοριακό ναό, αλλά ήταν παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού των Άνω Λιοσίων, της εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Ονομάστηκε Ιερός Ναός Ευαγγελισμού Θεοτόκου Άνω Λιοσίων, προς τιμήν του Ευάγγελου Μαρίνη, η οικογένεια του οποίου δώρισε το οικόπεδο, για να κτιστεί η εκκλησία και να τιμήσουν τη μνήμη του παιδιού τους, που «έφυγε» νωρίς από τη ζωή.
Για τα επόμενα περίπου 20 χρόνια, το πρώτο εκκλησάκι της Ευαγγελίστριας ήταν αυτό που εξυπηρετούσε τους πιστούς που διέμεναν στη συνοικία της Δροσούπολης. Κατά τη δεκαετία του 1980, ξεκίνησε η κατασκευή του νέου ναού, στο απέναντι μεγάλο κομμάτι του οικοπέδου, το οποίο ήταν τότε ακόμα ενιαίο. Τότε εφημέριος ήταν ο πάτερ Διονύσιος Βέργος, ενώ τον Οκτώβρη του 1996 φθάνει στην εκκλησία ο πατήρ Κωνσταντίνος Τόλιας, ο οποίος είναι ακόμα και σήμερα εφημέριος της Ευαγγελίστριας. Η εκκλησία είχε ήδη γίνει ενοριακός ναός και ο πληθυσμός της συνοικίας είχε αυξηθεί αρκετά.
Παρότι εκείνη την εποχή, η μεγάλη εκκλησία βρισκόταν ακόμα στα «μπετά» (μετά την ολοκλήρωσή του, ο σύγχρονος ναός έγινε τρίκλιτη βασιλική χωρίς τρούλο), οι λειτουργίες γίνονταν σε εκείνη, σε ένα χώρο που είχε δημιουργηθεί προσωρινώς, μέχρι να τελειώσουν οι εργασίες ανέγερσης του νέου ναού, ενώ το μικρό εκκλησάκι δεν λειτουργούταν πια.
Ωστόσο, ο σεισμός του 1999 άλλαξε τα πάντα και όπως περιγράφει ο πατήρ Κωνσταντίνος Τόλιας, ακολούθησε μια νέα, δύσκολη εποχή: «Μετά τον σεισμό του 1999, ο παλιός ναός γκρεμίζεται και ο νέος παθαίνει μεγάλες ζημιές και βγαίνει “κίτρινος”. Μη λειτουργήσιμος. Μείναμε έτσι με μια μικρή σκηνή που μας έστειλε ο στρατός. Αναγκαστικά για λίγο καιρό λειτουργούσαμε έξω. Μάλιστα μας είχε δείξει και η τηλεόραση!» λέει ο πάτερ Κωνσταντίνος και συνεχίζει: «Ο Δήμος βέβαια, βοήθησε. Όλοι οι Δήμαρχοι βοήθησαν και αυτό έχω να το λέω. Και δεν μιλάω μόνο για εμάς. Όλοι οι ενοριακοί ναοί είχαν τη βοήθεια του Δήμου και όλων των Δημάρχων που πέρασαν από τα Άνω Λιόσια!
Το λέω για όλους και χωρίς να κάνω διακρίσεις. Βοήθησαν όλοι! Οι Λιοσιώτες είναι θεοσεβείς, έχουν τον Θεό μέσα τους, αγαπάνε τον ιερέα και την εκκλησία τους. Στην αρχή μετά το σεισμό, φυσικά, ήταν πολύ δύσκολα. Φτιάξαμε λοιπόν ένα παράπηγμα και λειτουργούσαμε μέσα στις λαμαρίνες για 3,5 χρόνια!
Στη συνέχεια, με τη βοήθεια του Δήμου, φτιάξαμε το καινούριο μικρό εκκλησάκι απέναντι (σ.σ. ολοκληρώθηκε το 2002). Εκεί κάτσαμε αρκετό καιρό, ενώ η μεγάλη επισκευαζόταν. Και πάλι ο Δήμος μας βοήθησε, σε ότι αφορά την κατασκευή του σημερινού μεγάλου ναού, που ολοκληρώθηκε αργότερα, όπως και ο κύριος Οικονόμου (σ.σ. Μπούλης) ο οποίος πρωτοστάτησε και φτιάχτηκε αυτή η εκκλησία, αλλά και αρκετοί ακόμα έχουν συμβάλλει…».
Τα τελευταία χρόνια, ένα από τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετώπιζε η περιοχή, αλλά και η εκκλησία της Ευαγγελίστριας λύθηκε, μετά την ολοκλήρωση των αντιπλημμυρικών έργων από τον Δήμο Φυλής, όπως αποκαλύπτει ο πάτερ Κωνσταντίνος: «Μεγάλα προβλήματα είχαμε και με τα νερά για πολλά χρόνια, λόγω της ιδιαιτερότητας του σημείου και της μορφολογίας του εδάφους. Ωστόσο με τα αντιπλημμυρικά έργα άλλαξαν όλα και πλέον δεν αντιμετωπίζουμε τέτοια θέματα…».
Τον Οκτώβρη του 2014 εγκαινιάστηκε το υπερσύγχρονο πνευματικό κέντρο που λειτουργεί στο υπόγειο του της εκκλησίας της Ευαγγελίστριας, το οποίο κατά καιρούς φιλοξενούσε διάφορες δραστηριότητες, οι οποίες αναμένεται να επανέλθουν μετά το πέρας της τρέχουσας πανδημίας.
